Elini sürmeyecek kadar nefret edeni çok olsa da pek çok kadın için ev işleri içerisinde ütünün yeri ayrı. Bir yerden bir yere koşturmak zorunda kalmaksızın ve sessizlik içinde hallolan zaruri (acaba?) bir eylem nihayetinde ütü yapmak. Her evde de tantanasını eksik etmeyen bir ritüel öte yandan da. "Ütü masasını kapının arkasına mı koyalım?", "Dolabın yanını biraz aralık bırakın oraya koyarım.", "Aslında her evde bir ütü odası olmalı canım mutlaka.", "Ütünün fişini çektim mi?", "Ütülü hiçbir şey kalmamış." gibi cümlelerin kurulmadığı bir ev düşünmek ne mümkün. O bizim "bundan sonra tişörtleri ütülemiyorum hadi bakalım" cüretkarlığımızın tıpış tıpış geri dönüşü; "yarım saate bitiriyorum işimi" özgüveninin saatleri hapseden iyimserliği. Fıjt gibi düzleştirmeyen ve geçmeyen bir illet.
Ne menem bir şey olduğuyla henüz karşılaşmamış olanların ise amacının dışında da olsa bu güzide küçük ev aletiyle mutlaka yolu kesişmiştir gençliğinde. Evet evet saç ütülemekten bahsediyoruz. Lise çağlarının masum ve bir o kadar da tehlikeli sırrı. O zamanlar oldukça fonksiyonel gelse de bu iş; esasında bir zul, özünde bir yük kadına. Ama onu bir parça eğlenceli hale getirmek, zamanın akıp gidişiyle, çamaşırların düzlenişini denk düşürmek de mümkün. O kadar da kasvet kaplamasın etrafı. Netflix’in pazarlama neferleri gibi her durumda birbirimize verdiğimiz dizi önerilerinin dışında, biraz da müzik dinleyelim mesela. Hazır gerilere gitmişken bir tutam 90’lar resti, bir tutam da günümüz enerjisi bu iş için yeterli.
Bu durumda Spotify listelerimizle trikotaj dağı çıksın meydana…
